چوبِ کافه...!

"هِق‌هِق" کافه‌ی دیدارمان بود؛ اوایل چقدر لودگی کردم بر سرِ این نام، قحطی بود مگر؟! روزها گذشت و خنده‌ها اوج گرفت... حالا که کُنجِ همیشگیِ پاتوق نشسته‌ام، می‌بینم که خنده‌های پُر صدا، چه زود خاموش می‌شوند، سر می‌روند. اینجا همه آرام‌اند، کسی اشک نمی‌ریزد. آدم‌های کافه، هِق‌هِقشان را پشتِ سیگارها دود می‌کنند. بُغض را با طمأنینه، با جرعه‌ای قهوه‌ی سردشده و گَس، فرو می‌برند. حالا دیگر کَل‌کَلی با نامش ندارم. آنقدر برازندگی دارد که خنده‌های اولِ کار را خوب رودست می‎زند. دیگر تا دنیادنیاست آدم که هیچ، خشکیده‌برگی هم به سُخره نمی‌گیرم...

راهزن

به‌سانِ زمستانی که از شکافِ پنجره، نبضِ شعله می‌گیرد، حصارِ خاطرم را در هم می‌شکنی و شاه‌نشینِ دل می‌شوی...

سروِ نامیرا

 آذرِ رنگ‌آلود باشد یا اسفندِ رو به زوال، تو سبزرویِ بالابلندِ منی. رازِ این تکرارِ بدیع را بازگوی، سِحرِ تو ماهرانه‌ست یا زودباختگیِ من به افسون؟ عشق را به هرچه نشان کنند، نمادِ من تویی؛ افراشته سروی نامیرا...

دلی مغروق

دلت را به آب داده‌ای، می‌دانم. تبخیرِ همان دریاست، که بر من می‌بارد...

ترک‌خورده

از منِ کویری‌شده که گذشت. شمعدانی‌های پشتِ پنجره را به کدام جُرم، باران نمی‌شوی...؟

بیداری

طعنِ عاشقی می‌زنند، حکایتِ تا صبح‌نشینیِ مرا. مانده‌ام به کدام پاییز دلداده‌ام، که چهار فصل را بیدارم و هنوز، رُخِ یار ندیده‌ام...!

مادرانه

میم؛ مهربانیت برکه‌ای‌ست زیبا و همیشه زلال. الف؛ آغوشِ گرمت پناهِ تمامِ دل‌خستگی‌ها. دال؛ دوست داشتن‌های بی‌دریغت آرام می‌دهد منِ عطش‌زده را. ر؛ روشنیِ نگاهت، رستاخیزِ من است... وقتی پُر التهاب و دغدغه چشم به چشمانت می‌دوزم، و سر بر شانه‌ای می‌نَهَم که دلم را قُرص می‌کند به وجود ِ فرشته‌ای که مرا قسمت شده. عشق‌ورزی به شما، هفت‌خانِ رستم نمی‌خواهد. کمی نگاهِ بازتر، قدری حافظه از دیروزهایی که بر من گذشت... دوست داشتنت هم آرام می‎دهد دل را. با دلانه‌ترینِ لحن‌ها: مادرم، روزت مبارک :)

خارج از مدار

اردیبهشت باشد و فصلِ عاشقی... و تو کنجِ خلوتگَه‎ات سیگار به سیگار آتش زنی و تنهایی به دوش کِشی...؟! این اقلیمِ بهاران نیست. به قطع، زمین راه را کَج رفته. شاید فردا، آن‌سوی خورشید گرم‎تر باشد...

رو در رو

دزدانه سَرَک می‌کِشم به دنیای قاب‌شده‌ی آن‌سوی پنجره. آسمان صاعقه‌وار، می‌کوبد بر زمینِ دل‌نازک. می‌خواهد قَدَر بودنش را به رُخ کشد. به ابروهای گِره‎خورده‎اش که تا مرزِ باریدن پیش‌آمده‌اند لبخند می‎زنم. گویی بغضِ مرا می‌خواست! از رو می‎رود، آفتاب می‎زند، می‌خندم. نهالِ کُنجِ باغ هم شیر می‌شود، شکوفه می‌کند...

مغشوش

روزهایم لُکنت گرفته‌اند؛ به شب نرسیده، از نو تکرار می‌شوند. گُنگِ این داستانم... می‌ترسم آن‎سوی ویرگولِ همیشگی، یک دنیا تعجب خِفتم کند. حریفِ این کودکِ لجباز هم نمی‎شوم. می ترسم... فاصله‌ی نفس‌هایم را سکوت می‌کنم. این روزها تمامِ عاقلانگی‌ام را سکوت می‌کنم. بگذار دیوانه فرضم کنند، یک دیوانه‌ی گنگ... که کلاهِ آرامشش، دو سه کوچه آن‎طرف‎تر، زیرِ باران، خیس می‌خورد...!