آرشیو

این پست حرف الان نیست، سه ماه پیش هم نوشتم ازش... +ادامه‌ی مطلب: به گمانم خودخواهی‌ست! دوست داشتن، بیشتر از دوست داشته شدن می‌ارزد. آری، اما اینکه از محبت دیگران بگریزی هم، عاقلانه نیست. خوب یا بد، هیچکس مطلق نیست. دوست داشتنت، یعنی همان حس خوب و ناب که سهم دیگری شده‌ست. چرا خوب‌هایی که می‌خواهی را از دیگران دریغ می‌داری؟ مگر باورت نیست که از هر دست بدهی از همان دست هم خواهی گرفت؟ بگذار دوستت بدارند که فرصتی هم برای دوست داشتن از آن تو باشد... "تو تا آخر عمر در قبال کسی که اهلی کردی‌اش، مسئولی..." این را همه خوانده‌ایم! و باور تک به تک ما شده است. اما صحت این واژه‌ها وقتی‌ست که تو در شکل‌گیری احساس و عاطفه‌ی فردی دخیل باشی. دل داده باشی و دل بگیری که به قول آن نویسنده‌ای که نمی‌شناسمش، یکی بی‌دل نشود و دیگری دو دل. هوم...؟