4) دیگران، آیینه‌ی تمام نمای ما هستند.
پنجشنبه, ۶ اسفند ۱۳۹۴، ۰۱:۴۰ ب.ظ
فصل چهارم: فرافکنی
فرافکنی، پدیده‌ای شگفت‌انگیز است که در دوران مدرسه هرگز در موردش به ما آموزش نداده‌اند. معنای فرافکنی، انتقال غیرارادی رفتارهای ناخودآگاهمان به دیگران و سپس نسبت دادن آن خصیصه به طرف مقابل، به جای خودمان است.
ناراحتی ما از رفتار دیگران معمولا ناشی از یک بعد ناشناخته در درون خودمان است. کافی است کمی دقت کنیم که هنگام حرف زدن در مورد دیگران، قضاوت کردن در مورد آن‌ها و نصیحت کردنشان چه کلماتی بر زبان می‌آوریم. این کلمات همگی به خودمان برمی‌گردد.
همه‌ی ما کمبودهای شناخته شده‌مان را در دیگران فرافکنی می‌کنیم و آن چیزی را که باید به خودمان بگوییم، به دیگران ابراز می‌داریم. با قضاوت دیگران، در واقع خودمان را مورد قضاوت قرار می‌دهیم. اگر دائما خودتان را با افکار منفی درگیر می‌کنید؛ اطرافیانتان را از لحاظ روحی و فیزیکی مورد آزار و اذیت قرار می‌دهید، یا خودتان و بخشی از زندگی‌تان را به نابودی می‌کشانید، هیچ‌کدام از حرف‌ها و کارهای شما اتفاقی نیستند. اتفاقات زندگی‌تان تصادفا رخ نمی‌دهند...
آزادی یعنی قدرت انتخاب هرآن‌کس و هرآن‌چه که دوست داریم در زندگی باشیم. اگر مجبورید علیرغم میل باطنی‌تان، شخصیت دیگری از خودتان بروز دهید، مطمئن باشید که اسیر شده‌اید و تمامیت وجودی‌تان را درک نکرده‌اید. اگر نمی‌توانید تنبل باشید، و اگر نمی‌توانید در مقابل ناملایمات عصبانیت نشان بدهید، بدانید که به آزادی دست نیافته‌اید. اگر همیشه در مقابل برخی افراد ساز مخالف می‌زنید و اگر گروه خاصی از مردم هستند که همیشه باعث ناراحتی‌تان می‌شوند باید ببینید چه نکات مشترکی با آن‌ها دارید.
هر میل قلبی‌ای که دارید قابل کشف شدن و ابراز گردیدن است. هرچیزی که شما را تحت تاثیر قرار می‌دهد جنبه‌ای از وجود خودتان است. دقت کنید که چه چیزهایی در دیگران می‌پسندید (چه چیزهایی در دیگران موجب آزار شما می‌شود)، سپس آن را در خودتان بیابید. "نیمه تاریک وجود - دبی فورد"
۹۴/۱۲/۰۶