آرشیو

روزهایم لُکنت گرفته‌اند؛ به شب نرسیده، از نو تکرار می‌شوند. گُنگِ این داستانم... می‌ترسم آن‎سوی ویرگولِ همیشگی، یک دنیا تعجب خِفتم کند. حریفِ این کودکِ لجباز هم نمی‎شوم. می ترسم... فاصله‌ی نفس‌هایم را سکوت می‌کنم. این روزها تمامِ عاقلانگی‌ام را سکوت می‌کنم. بگذار دیوانه فرضم کنند، یک دیوانه‌ی گنگ... که کلاهِ آرامشش، دو سه کوچه آن‎طرف‎تر، زیرِ باران، خیس می‌خورد...!