آرشیو

دزدانه سَرَک می‌کِشم به دنیای قاب‌شده‌ی آن‌سوی پنجره. آسمان صاعقه‌وار، می‌کوبد بر زمینِ دل‌نازک. می‌خواهد قَدَر بودنش را به رُخ کشد. به ابروهای گِره‎خورده‎اش که تا مرزِ باریدن پیش‌آمده‌اند لبخند می‎زنم. گویی بغضِ مرا می‌خواست! از رو می‎رود، آفتاب می‎زند، می‌خندم. نهالِ کُنجِ باغ هم شیر می‌شود، شکوفه می‌کند...