آرشیو

زندگی را کُنجِ اتاقی کِز کنی، یا در برهوتِ معابرِ شهری... عادت به نبودن که داشته باشی، خاطرت محو می‌شود. دیگر گنجشکی حتی به لهجه‌ات نمی‌خواند، رنگ می‌بازی از دنیا، رویا... سایه‌ی شومِ روزمرگی، روحت را می‌دَرَد. و چه سبک‌بال به سازِ گردبادِ هستی، خواهی رقصید...