آرشیو

ساز نمی‌دانم. صدای خَش‌گرفته از پُرحرفی‌های لب‌بسته هم، آواز را می‌رنجاند. من خوب می‌شنوم... طنینِ کوبنده‎ی قلب را، لحنِ خوش‌آهنگِ عشق را، و صدای گام‌هایی که سراسر اضطراب، دوراهیِ ماندن و رفتن را لگدمال می‌کنند. گوشِ موسیقایی‌ام خوب است. فرق است میانِ نفسی که فرو می‌بَرَی برای گفتنِ دوستت دارم، با دَمی که می‎خواهد خداحافظ را فوت کند توی صورتت... تیز می‌شنیدم و جز سکوت، عایدم نشد. "کوزه‌گر از کوزه‌شکسته آب می‌خورد!" شاید اگر سنگین‌سمع بودم، حرف‌هایت را فریاد می‌زدی، دوست داشتن‌هایت را چندمرتبه تکرار می‌کردی و من، به لبخند می‎گفتم: نمی‌شنوم، بلندتر...  + دعوت نامه :)  برای سرد شدن از سخن، زیادی زود است. من تبِ چندصدهزار واژه‌ای را دارم که باید به پایت غزل کنم. حرفی بزن، بگذار قافیه‌های این شعر، جور شوند...