آرشیو

آسمانِ شب را شکافتن، و دلِ ماه را دریدن... خشونتِ واژه‌ها، فدای عاشقانگی‌هاشان. همین توی همیشه عاشق، مگر تعصبِ مردانه‌ات را پشتِ فریادها هوار نمی‌کِشی؟ نبضِ شقیقه‎ات می‌زند و از التهاب، به نفس‌نفس می‌افتی... اما دوستم داری که حرف‎های آرامت را فریاد می‌کنی، دوستم داری که نابلدانه عاشقی می‌کنی. و دوستت دارم که حساسیت‌های مردانه‎ات، گیر می‌شود به زندگی. تظاهرِ دوست‌داشتنمان بی‌نظیر است، تو سکوت می‎دَری به منطقِ عشق، من عتاب می‎کنم به باورِ عاشقی...  پ.ن: متاثر از آنچه خوانده‌ام :)