01

مادرم! مادرِ حرف‌هایی که لال شدند... پدرم! پدرِ سطرهایی که پاک شدند... من؛ تبارِ یک واژه‌نامه‌ام. از کلمات آبستن، دلانه‌هایم را ویار می‌کنم... شعر، طعم خوشی‌ست؛ مزه‌ی عشق می‌دهد و بوی زندگی... قافیه‌ها جادویی‌اند، ردیف‌ها سِحرانگیز. "من فلسفه‌ای دارم، یا خالی و یا لبریز...!" +یک شهروند مضطرب، یک کارمند گیج، یک شاعر سرگشته، یک انسان بی‌رویا! تنهایی من شکل‌هایی مختلف دارد... "سید علی میرافضلی"

پایان‌بندی (2)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

90

آنقدر زخم‌ها را بلدم که شگفت زده‌ام می‌کند، من؛ چقدر مجروح است...

89

سال نه، چند روز که بگذرد؛ عادت می‌کنی به سکوت، به نگاه، به رد شدن... روز نه، چند سال هم که بگذرد؛ عادت نمی‌کنی به سکوت، به نگاه، به رد شدن...!

88

دست‌های تو به من می‌آمد! من اما به خودم، نمی‌آمدم انگار...

87

رویشِ انبوهِ درد را، لابه‌لای تارهای گیسوانم می‌شمارم! من به آیینه؛ دو جین لبخند، من به موهایم؛ سیاهی‌شان، من به دست‌هایم، بدهکارم...

86

خسته‌ام، داغان و مست، باز هم لیلی به رویم چشم بست. من به لبخندش دو دنیا باختم، تلخْ شیرین بود و من، نشناختم...

85

دل است دیگر؛ گاهی بهانه می‌گیرد، و آدم را می‌اندازد توی هَچَل...!

84

دل‌تنگِ رفتن بودم، که آمدی... حواست هست که برای بودن، مرا امیدی؟

83

اخیرن کشف کردم؛ که در لحظه‌ی واقعه، شدیدن بی‌تفاوتم. بی‌خیال. احساساتِ من، اندکی دیرخیزند. یک روزِ بعد مثلن، ناراحت می‌شوم...!