67

به قعرِ خودی سقوط کرده‌ام، که خالی‌ست...

65

فصلِ چیدن که بگذرد؛ نگاه خورشید، دیگر دوستانه نیست...

64

بی‌تو بودن، حجم سنگینی‌ست! خودم را به دوش می‌کشم...

63

کافه‌های شهر را پناهگاه کنید! مردم از باران رحمت، می‌هراسند...

62

رفتن؛ فعل ساده‌ای بود انگار، شاید هم زیبا...! که صرف کردیمش به زبان عربان، و یاد گرفتیم با قائده‌ست در متون فرنگی‌ها...

61

جای خالی؛ بیست‌وپنج صدم! +هیچ و پوچ زندگی را لبریزم...

60

تصویر رویاهام واضح نیست، گُم می‌شی از دنیای وارونم. من پشت این پلکای بد خسته، رج می‌زنم، موهاتو می‌بافم... آغوش تو، شعرِ شکفتن بود. از بَر شدم حرف نگاهت رو. دست دلم رو شد ولی انگار، حرفای تو، تعارف بی‌جا بود. +ادامه‌ی مطلب: تنهایی؛ مثل باران پاییزی، وسوسه‌ی قدم زدن است در خیابان؛ که می‌روی، و باز می‌گردی؛ و تازه می‌فهمی: که خیس شده‌ای، تا مغز استخوان‌هات! "رضا کاظمی - خیال خام"

59

وقتی موقع رد شدن از جلوی اتاق، چشمای بازت رو می‌بینه و می‌آد که محکم ببوستت. تو می‌مونی و یه لبخند بزرگ روی لبات و خلسه‌ی یه خواب شیرین. +با همون لحنی که همیشه می‌گم "پدر" و بعدش با خنده تکرار می‌کنی "پـــدر؟" :) +ادامه‌ی مطلب: بچه که بودم باید می‌رفتم مهد. هر روز بعد کلی منت‌کشی، قبول می‌کردم سه لقمه سهم صبحونه‌ام رو بخورم. مامان واسه خوردن اون سه تا لقمه شعر درست کرده بود، اینجوری مجاب کردن من راحت‌تر می‌شد. بعدش توی راهروی خونه قدیمی‌مون خم می‌شدی و بند کفشامو می‌بستی. وقتی می‌رسیدیم سر کوچه، بازی شروع می‌شد. دستای منو میون دستای بزرگ و گرمت می‌گرفتی و مثل یه ضربان، یه ریتم نوبتی، انگشتای همدیگه رو فشار می‌دادیم. این راز من و تو بود و هیچ‌وقت موقع گرفتن دستای کسی غیر از تو، این کار رو نکردم. حتی الان...

58

یک روز به کافه‌ام خواهی آمد؛ می‌گویند قهوه‌های "...سرآمده" بی‌نظیر است! حتمن هست. بازاریاب جوانی می‌گفت: خلاقیت به خرج دهید! آدمِ مشتری‌شناس هم، حرف حساب را به گوش می‌گیرد. مدتی‌ست که سفارش‌های تلخ را دوست‌تر دارم! پیش‌دستی‌شان، پر از شعرهای بارانی‌ست. از همان‌هایی که به هوس می‌افتی، چند سطریش را مزه کنی. حالا پِچ‌پِچه‌هایی به گوشم می‌رسد که هوای سرآمده، دونفره‌ست. میزها را زوج می‌چینم؛ فردها، جمع می‌شوند...

57

فعل‌های بعید را؛ هر قدر هم که صرف کنی، ساده نمی‌شوند...