...

می‌دونی چرا سراغی ازت نمی‌گیرم؟ از دلهره‌ی جواب دادن به این سوال، که بپرسی: "خوبی؟" یادته نوشتیم "تو خود منی"؟ دروغ گفتن به خود، پدیده‌ی دردناکی‌ست... +سعیده؟؟

وقت تمام است. برگه‌ها بالا...

من از این ناخودآگاه‌های تکراری می‌ترسم، از این ترس ریشه‌دار هم می‌ترسم. من، این روزها خیلی می‌ترسم! باورش سخت است نه؟ بدیِ قصه این‌جاست که می‌دانم فکرت را، و بدتر می‌شود وقتی خیلی زیاد اشتباهی‌ست، و شاید اشتباه، قضاوت من از توست. گاهی خیال می‌کنم اگر یک روز، کسی پیدا شود و تمام حرف‌های مرا واگوید به تو، چه خواهی کرد؟ به همان اندازه که من تلخ می‌بینمش، تلخ خواهی بود...؟

...

خیلی سخته پای درد و دلای دوستی بشینی که حُسن‌ختام حرفاش می‌شه یه شعر... "خون می‌رود از دیده در این کنج صبوری، این صبر که من می‌کنم افشردن جان است"

راه دوری نرفته‌ام! همین‌جا، کنج دیوار خیال، آسوده‌ام

دویدن‌هایت به کدامین سوست...؟ سمتِ رفتن می‌شتابی، یا منِ گمشده در شهر...؟

مهاجر

خانه‌ام به دوش کیست؟ که من، این همه آوارم...

...

نیستی و این نبودن‌ها، تمامِ هستِ من شده‌ست...

منحنی‌ای که نبودنش، عجیب حالگیر است

خنده، بلد بودن می‌خواهد! و شما آقای همه‌چیزدانِ سازه، چقدر رفوزه‌اید، واحدش را... +کاش می‌شد بعضی از حرف‌ها را فریاد زد بی‌آنکه ترس، مانعت باشد.

...

دیدن، فعل ثابتی نیست! خیلی‌ها فقط نگاه کردن را صرف می‌کنند... نمی‌بینند!

...

بر من گلایه‌ای نیست؛ بهار، رسمش بیقرای‌ست... 

عابر

"باران، آبرویم را خرید. شبیه مردی که گریه نمی‌کند، به خانه برگشتم...!" سرمازده که می‌شوی، انگشت‌هایت گره‌خورده در هم به جیب می‌رود. لرز کرده‌ای تا به حال؟ سر به زیر می‌شود آدم! و گام‌هایش، وسواسی. یک جور بد، آرام می‌شوی و سنگ‌فرش‌های خیابان را با دلهره می‌پایی. زخم خوردن، همیشه هم التهاب دست‌ها و زانو نیست. گاهی سرد می‌کند آدم را، مثل ساعاتی پس از حادثه، که استخوان‌دردهایت را تازه می‌فهمی... +متن داخل گیومه، نوشته‌ی نیما معماریان