اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است...

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است، دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است. اکسیر من نه اینکه مرا شعر تازه نیست، من از تو می‌نویسم و این کیمیا کم است. سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست، در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است. تا این غرل شبیه غزل‌های من شود، چیزی شبیه عطر حضور شما کم است. گاهی تو را کنار خود احساس می‌کنم، اما چقدر دل‌خوشی خواب‌ها کم است. خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست، آیا هنوز آمدنت را بها کم است...؟ "محمد علی بهمنی"

قرار بود مرا جاده با تو جور کند!

قرار بود مرا جاده با تو جور کند، نه اینکه از تو مرا لحظه‌لحظه دور کند! تو بی‌من آمده بودی ولی قرار نبود، از این مسیر فقط یک نفر عبور کند. "دچار آبی دریای بیکران"ام و عشق، خدا کند که مرا ماهی صبور کند! نَمی از این همه باران در آسمان تو نیست، مگر به فکر من این ابر‌ها خطور کند! ببین! من از دل تاریک غار تنهایی، گریختم که مرا نور عشق کور کند. بس است هرچه کشیدم! دلم نمی‌خواهد، کتاب خاطره‌ام را کسی قطور کند. دوباره از دل تنگم قطار می‌گذرد، که کوه عشق مرا خالی از غرور کند. قطار می‌گذرد تا هزار خاطره را، بیاورد جلوی چشمم و مرور کند. چقدر جاده حقیر است! شاید آمدنت، من و تو را بیش از اینکه هست دور کند. "آرش فرزام‌صفت"

+ می‌دونین آبروی جاده کی رفت؟! وقتی یکی به یکی گفت: راه باز و جاده دراز...

کفش‌هایم کجاست...؟

کفش‌هایم کجاست؟ می‌خواهم بی‌خبر راهیِ سفر بشوم. مدتی بی‌بهار طی بکنم، دو سه پاییز دربه‌در بشوم. خسته‌ام از تو از خودم از ما، ما، ضمیر بعید زندگی‌ام... دو نفر انفجار جمعیت است، پس چه بهتر که یک نفر بشوم. یک نفر در غبار سرگردان، یک نفر مثل برگ در طوفان، می‌روم گم شوم برای خودم، کم برای تو دردسر بشوم. حرف‌های قشنگ پشت سرم، آرزوهای مادر و پدرم، حیف خیلی از آن شکسته‌ترم، که عصای غم پدر بشوم. پدرم گفت دوستت دارم پس، دعا می‌کنم پدر نشوی! مادرم بیشتر پشیمان که، از خدا خواست من پسر بشوم. داستانی شدم که پایانش، مثل یک عصر جمعه دلگیر است. نیستم در حدود حوصله‌ها، پس صلاح است مختصر بشوم. دور‌ها قبر کوچکی دارم، بی‌اتاق و حیاط‌خلوت نیست. گاه‌گاهی سری بزن نگذار، با تو از این غریبه‌تر بشوم. "مهدی فرجی"

در دایره‌ی قسمت ما نقطه‌ی پرگاریم!

سعی کن با همه‌چیز کنار بیایی! فرار نکن، زمین به شکل احمقانه‌ای گـِـرد است! رسول یونان

never stop dreaming

ما با خیال زنده‌ایم. به همین دل‌خوش‌کنک‌های ساده، به همین گریزهای کوچک خوشبختی. واقعیت‌‌ همان خط صاف تکراری همیشگی‌ست که فقط راه برگشت ندارد و با همین برگ برنده یک عمر مشغولمان می‌کند. اما خیال، پرواز است. ما با خیال جهان‌ را وسیع می‌کنیم. جهان را قابل تحمل می‌کنیم. لذتی که حرفش بود - پیمان هوشمندزاده - نشر چشمه - از وبلاگ خنده‌های صورتی

سرنوشت

زندگیمون مال خودمون نیست! از شکمِ مادر، تا لحظه‌ی مرگ به دیگران محدودیم. گذشته و آینده... و با هر بدی و هر خوبی، آینده‌مونو دوباره می‌سازیم. ... ایمان دارم که فقط یک در وجود داره؛ که وقتی بسته می‌شه، یک درِ دیگه باز می‌شه... اگه نمی‌تونم بهشت رو تصور کنم، ولی می‌تونم امیدِ کامل رو تصور کنم، و درِ پشتش رو... Cloud Atlas - 2012 film

می‌گفت شفقت...

همه فکر می‌کنند شفقت، آدم‌ها را ضعیف می‌کند. در حالی که اینطور نیست؛ شفقت به شما روح و جانی دوباره می‌بخشد. در روزهایی که همگی گرفتار ترس‌های بیشماری هستیم، تنها شفقت می‌تواند نجات‌دهنده و امیدبخش باشد و ما را از دنیای تاریکِ ترس‌ها و خشم‌هایمان نجات دهد.

چشم‌های من

معنای این همه سکوت چیست؟ من گم شده‌ام در تو؟ یا تو گم شدی در من؟ ای زمان...! شب در چشمان من است، به سیاهی چشم‌هایم نگاه کن... روز در چشمان من است، به سفیدی چشم‌هایم نگاه کن... شب و روز در چشمان من است، به چشم‌های من نگاه کن... پلک اگر فرو بندم، جهانی در ظلمات فرو خواهد رفت... حسین پناهی

یـــاد

"همه‌چی از یاد آدم می‌ره، مگه یادش! که همیشه یادشه..." حسین پناهی

...

خشکیدن شعر، مثل خشکیدن شیر، تلخ است. برای کسی که هنوز برایش زود است، با دندانِ آدم‌بزرگ‌ها بخورد، ننویسد، برود، نیاید، زندگی کند... "مهدیه لطیفی - خیال خام"

+ پایان بلاگفا