گاهی برای اینکه قضاوتت نکنند، می‌نشینی و خودت را شرح می‌دهی. اما بعدش، البته شاید! فکر می‌کنی که اشتباه بود. امروز حرف‌هایی خواندم که خوب بود، فکر داشتند و دلیل. حتی احساس، منطق بیانشان بود. هرچه بود با عقیده‌ام درست آمد. "آدم نباید خودش را رو کند!" یعنی تمام خودش را. یک‌جورهایی حکایت مترسکِ خرسند به مترسکی‌ست. برای دیگرانی که دور و برمان هستند، نه معلوم باش و نه مجهول. بگذار همیشه چیزی برای نو بودن در تو بیابند، یک چیز بکر که شگفتشان کند. آن دوستی که برایش باید تمام فکرهایت را بازگویی تا که شاید اندکی بیشتر فهم کند چگونگی‌ات را، دوست نیست. آدم‌هایی که برایشان مهم هستی، که دوستت دارند، بی‌شرح و تفصیل می‌شناسندت و هیچ قضاوتی بر پوسته‌ی بیرونی‌ات نخواهند داشت. برای آدم‌هایی که مهم می‌شوند توی زندگی، مهم است که خودت را درک کنند. همان خودی که در اعماق وجودت آرام گرفته، که گاهی کودکی سر به هواست و بازیگوش، گاهی بچه‌ای کز کرده کنج دیوار و گاهی... بی‌خیال، آدم که خودش را شرح نمی‌دهد :)
