مستانه

به خیالم که می‌زنی، تا صبح‌نشینِ شب‌ها می‌شوم. از تبارِ بیداران، از تبارِ دل از کف دادگان. شیداییِ من سِکرآور شده، یک مستیِ ناب، که ماتم می‌کند به دو دیده، به یک قاب.

رنگین‌خیال

باران که می‌بارد، تمامِ من، خیس‌خورده‌ی خیالی‌ست که نامش را در خلوت‌های شبانه‌ام، رنگین‌کمانِ دل نهاده‌ام. من سرد بودم، یک خاکستریِ خاموش. آمدنت گرمم کرد، رنگم کرد. سبز شدم، کَم‌کَمَک صورتی و حالا با یک نارنجیِ جیغ، قربان‌صدقه‌ات می‌روم. با تو، از سر گرفتم تمامِ آخرِ خط‌های نقطه‌خورده را. بودنت، مطلعِ واژه‌هایم شد و من چه غزل‌گونه می‌سُرایمت این روزها.  پ.ن: تقدیم به هم‌نفسِ لحظه‌هایم، که عادتِ چای تلخ خوردن را بر من حرام کرده عسلِ نگاهش. (سعیده)

حدِ وسط

زندگیِ ما زندگیِ جالبیه... بینِ تراژدیِ محض و کمدیِ ناب، دائم داره پیچ‌وتاب می‌خوره. یعنی یه‌جورِ غم‌انگیز، خنده داره. یا شایدم یه جورِ خنده‌دار، غم‌انگیز باشه. چیزی‌اَم نیس که وسطشو پُر کنه. همه‌ی نکبتی‌اَم که دچارشیم مال همینه. همین که هیچی‌مون حدِ وسط نیس. هیچی‌مون. "برگرفته از کتاب کافه پیانو، نوشته‌ی فرهاد جعفری"

غیبت...!

بی‌استعاره و تشبیه و قافیه، پیش‌تر از فرصتی برای خلوت گفته بودم و حالا با وجود درس و پروژه و امتحان، شاید این بهانه برای مدتی دور بودن و چند گام فاصله فراهم شده باشه. طولِ زمان رو نمی‌تونم تعیین کنم اما تا ۱۱بهمن امتحان دارم و شاید تا حوالیِ همون تاریخ نباشم. بعد از این غیبت صغری! به همه‌ی دوستان عزیز سَرخواهم‌زد و خواهم خواندشان. . . . تا دوباره‌ای دیگه...بدرود.

مترسک

دنیا مزرعه‌ی آخرت است، قبول. برای دل‌بریدن اما، این همه مترسک اضافه است. گندمِ احساس را این روزها کسی بَرنمی‌چیند. خوشه‌ها قحطی خورده‌اند. قحطی هم که می‌زند به دل، آدم‌ها حریص می‌شوند. حریصِ احساسی که پیش‌تر خود گورکَنَش بودند. می‌بینی دنیا؟! دل‌های گندم‌زارت پَر شدند، آدم‌هایش دِرُو. جشنِ این برداشت، باران نمی‌خواهد. سوگِ این محصول، حکایتش به باد می‌رسد و خاکستری بر جای...

شهرِ بیدار

چشمانِ این شهر خواب‎رفتنی نیست. همیشه چراغِ سوسو زنی برای تماشا هست و ستاره‎ای که چشمک بزند بر نگاهت. پشتِ هر پنجره قصه‎ای خوابیده، گاه کوتاه و گاه بلند، مهم حرفی‌ست که برای روایت دارد. من اما شب‎های بیدارِ این شهر را، پشتِ پنجره به غزل‎خوانی می‎گذرانم. به حافظِ نگاهت که تفأل می‌زنم، خوب می‌آید. حرف از وصال می‌زند و رسیدن خواجه! و من گنگِ این فکرم که چشمانت به ترحم دلداری‌ام می‌دهند یا فعلِ واقعش همین است؟! آخر می‌دانی یارِ دوست‌داشتنی، تاریکیِ شب مجالِ خوبی برای پنهان شدن‌ها و به سایه خزیدن‌هاست. و دل‌قرصیِ من از نگاهت، معلولِ همین دلایل است. می‌گویند شک مقصد نیست، ایستگاهِ بینِ راهی‌ست که هرکس چند صباحی را اُتراق می‌کُنَدَش. شاید تا طلوعِ اولین پرتو باید صبوری کرد، شاید. من، پشتِ همین پنجره، غزل‌خوان، به انتظار می‌نشینم تا روشنیِ نگاهت بر من طلوع کند. تا بتابد بر من، دوست داشتن‌های بی‌حرفت.

اجتماعِ شبانه

خیره به آسمانم امشب. منم و ستاره‌ای و چشمکی، منم و شهابی که شاید گذرش به این حوالی رسد، منم و دلی که سخت می‌تپد برای دلی. امشب، من هستم و سکوتِ همراهم و لبخندِ بر لب. جَمع‌مان جمع است و همه‌چیز برای یک تا صبح‌نشینیِ دلانه فراهم. می‌خواهم تا غروبِ عشق، با تمام مدادرنگی‌ها، واژه‌های خیسم را قلم بزنم. می‌خواهم زیباترین‌های رنگین را به اردیبهشتِ این کافه‌ی تلخ دعوت کنم. امشب مرا تنها مگذار که صدای سکوتم، سمفونیِ ناگفته‌های این دلِ بی‌تاب است. در این شبِ پُرستاره‌ی مسکوت، زمزمه‎ی آن پسرِ تنها که با همان احساسِ پسرانه‌اش می‌گفت "هوای بی‌کسی‌هایم پُر از تردیدِ فرداهاست" را به یاد دارم. هرچند که من، او ندارم. و نوشتن بدونِ تو, به‌سانِ تیرهای بی‌هدفی‌ست که فقط گاهی بی‌صداییِ این سکوت‌گاه را نشانه می‌رود... اما از قدیم هم گفته‌اند، دل‌گفته‌ها بر دل نشیند، متن جالبی‌ست! پس، تو اگر هم‌حسِ این واژه‌هایی، اشک‌هایت را مثل من بی‌صدا ببار. گرچه طرفِ ما شب نیست، انگار دلم خوابیده... هیس! آهسته ببار.  پ.ن: تقدیم به همه‌ی دوستانی که ذکر خیرشان بود.

مسافر

برای رفتنم دلیلِ محکم نمی‌خواهم! همین که نگاهت را از من بگیری، همین که لبخندهای شیرینت، طعمِ گسِ بی‌خیالی دهد، همین که عسلِ نگاهت، زهر شود به من، باید رفت. بندِ کتانی‌ام را تو ببند. از کور بودنِ گره‌هایش، می‌فهمم که دیگر امیدی نیست. که این دل، دیگر هم‌بازی نیست. کوله‌ام را به دوش می‌کشم، مثلِ تمامِ دلتنگی‌های بعد از این، و می‌دَوَم تا تهِ خاطره، تا تهِ تنهایی، تا تهِ خطی که یک سرش من باشم و سرِ دیگر، دلدادگی...

دل‌های سمج!

دست‌نیافتنی‌ها، خواستنی‌ترند. من مانده‌ام که چرا آدمی همیشه‌ی خدا، خودآزاری دارد با خودش. آگاهانه دل می‌بندد به آن‌که نباید، و این ممنوع بودن را می‌داند و باز پیش‌می‌رود. فلسفه‌ی دوست داشتن‌های ویرانگر برایم گنگ است. تو می‌خواهی، او نه. و تو می‌دانی این نخواستن را، اما باز هم بر فعلِ مثبتش پایبندی. چرا خود را به بازی می‌گیریم...؟!  پ.ن: مدتیه حرفی برای گفتن ندارم. این متن هم از دست‌نوشته‌های پیشین بود، فقط برای پر کردن جای خالی.

بدون شرح

۱) هرقدر هم که بی‌خیال باشم و آرام و آسوده، ذوقی که دستانم از نوشتنِ نامت می‌برند را منکر نمی‌شوم.

۲) هوای ابری و نم‌نمِ باران هنوز هم دونفره است. در نبودت، دستانِ خیالت سرانگشتانم را به بازی می‌گیرند و من، دلتنگ می‌شوم برای رنگین‌کمانی که چشمانِ تو منشورش بود.  پ.ن: بی‌خوابی که گریبان‌گیر شود، حاصلش واژه‌پراکنی‌هاییست که هیچ‌کدام به حس و حالت نمی‌خورد، اما بهتر از هیچ است.