راهِ آهن!

تکیه‌زده بر نرده‌های ایستگاه، روان‌شدنِ احساس را به دوردست نظاره می‌کنم. همیشه پای غرور که وسط آید، حساب‌کتاب می‌کنی که چندچند بدهکاری و از عشق، بستانکار... کاش چِکِ عاطفه، هیچ‌گاه برگشت نخورد.

حریرِ رویا

دست‌های واقعیت زبر است، زخم می‌زند به روحِ آدم. خیالِ عزیزِ من اما، لطافتش به برگِ گل می‌ماند. آرامم می‌دهد، وقتی پشتِ پنجره‌ی احساس، شانه‌به‌شانه‌ام لمس می‌کند دل‌خستگی‌هایم را. بی‌وفا نیستم، اما حقیقتِ من، باور کن زیادی تلخ می‌شوی وقتی استادانه خوب و بدهای زندگی را تازیانه می‌زنی بر من. شاگردِ لجبازت، دلش را به حِس‌نوشته‌های کُنجِ دیوار خوش کرده. بیرونِ این اتاق، برای منی که قلبم به اندازه‌ی مُشتِ دستِ راستم کوچک است، زندگی زیادی هیبت دارد. من به همین سه‌کُنجِ شخصی، قانعم.

تعبیر شو!

رویای صادقه می‌شود خواب‎هایم، وقتی که آن خنده‌ی نادرت را تحویل می‌دهی. پریشانی‌ام دود می‌شود در پسِ نگاهِ گرمِ تو... شعله می‌کشی در من، ای خوبِ دوست‌داشتنی. دست‌های نوازشت که به گیسوانِ من رسد، دیگر آخرِ خوش‌بختی‌ست. خواب نمی‌بینم، زندگی می‎کنم تمامِ این حضورِ رویاوار را... سرد شد! پلک‌هایم انگار جدل دارند بر سرِ خواب و بیداری. اتاق تاریک است، گوشه‌ی پنجره باز، و من هراسانِ چشم‌هایی که نگاه از من گرفتند. آه لعنتی، خواب دیدم انگار، اما نه. این قلبِ کوبنده، این تنِ تب‎دار، اَدِله‌ی من بر بودنِ توست. کجا مانده‌ای جانی من؟ اینجا به وسعتِ شب، تاریک است و چشم‎های من، هنوز هم که هنوزه، ترسان از ظلمت. بر من نمی‎تابی رویای شبانه؟

پَست مدرن!

عصرِ جاهلی گذشته، روشنفکران‌مان می‌گویند و همه هم سخت باورش داریم. به دلِ جامعه که می‌زنی اما، مثالِ نقض می‌شود بر باورت. بُت ساخته‌ایم از هرآنچه ما را نفعی دارد و خاک کرده‌ایم تمام انسانیت را. به تمدنی چندهزارساله مغروریم، فرهنگی که خاک‌خورده لابه‌لایِ تاریخ و جز چند حرفِ ثقیل چیزی نمانده اَزَش. گفتند آریایی‌ها خدای احساس‎اند، دلسوز و مهربان و همیشه رفیق. قرن بیست‌ویکم است و پشتِ هر لبخند باید نگرانِ خنجری آخته باشی. درد دارد که این‌چنین زمین‌خوردن‌ها را ببینی و دَم نزنی. مصداقِ شاعر شده‌ایم که پیش‌تر گفتمان: به کجا چنین شتابان...؟!

بانوی آفتاب

میترای من...! برف‌های نشسته بر این منِ تکیده‌دل، امیدِ بهارشان نیست. یخ زدن‌هاشان دل‌نگرانم می‌کند. من ذوقِ شکوفه دارم و این زمستان، نفسِ جوانه‌ها را بندآورده. امیدم به مهرِ توست، دلم را به شکفتنی خوش می‌کنی...؟

یادبود

سوژه‌ای دراماتیک شده‌ام...! فانوس‌ها به پاسِ تمامِ شب‌نخوابی‌های من، خاموش شدند. ساعت‌ها به احترامِ روزهای بی‌تو بودنم، دست از گزارشِ وقت کشیدند. تیک‌تاک‌هایشان را در گلو خفه کردند، مبادا که من تشنج کنم از این همه تنهایی. دخترکانِ گل‌فروش، برای آرامِ روحِ زخم‌خورده‌ام، شاخه‌ای مریم به هر عابرِ خاکستری، انفاق کردند...! و واکسی‌های محل؛ خاک از کفشِ آدمیان زدودند، شاید که قرارِ احتمالی‌شان به برقِ پاپوش‌هاشان، منور شود! و ازین روشنایی، قدری امیدِ دوباره بودن، قدری حضورِ گرمابخش، سهم شود مرا. و من... به حرمتِ تمامِ این مهربانی‌ها، اشک ریختم. صاف و زلال و بی‌درد. روزی اگر مرا به خلوتِ خیالت راهی بود، دوست دارم تجسمت از من چنین باشد: "همین‌قدر سخت و محکم و ایستاده، همین‌قدر سرد و تلخ و از نفس افتاده"

لبخند بی‌دردسر :)

هوای قدم زدن به سرم زد، نصفِ شب! راستش را بخواهید دلم گرفت، ازینکه تمامِ دل‌خواسته‌ام یک پیاده‌رویِ انفرادی‌ست. کاش شناسه‌اش جمع می‌شد. رفتم. از پیچِ کوچه هم صدای بچه‌ها و غش‌غش خندیدن‌هاشان هوش از سرِ هر عابری می‌بُرد. دویدن‌های بی‌پرواشان مرا به یک لبخندِ از تهِ دلی میهمان می‌کند، این وصفِ همیشه است. راستی، پارکِ ما نزدیک است، آدرس بخواهید می‌شود همین بغل...! نیمکتی نشان کرده‌ام که از سایه‌ی بیدِ کنارش سرمست است و من از رنگِ نارنجی‌اش شاد! نشستم به تماشا. خانواده بود، پیر مرد، یک زوجِ عاشق و چند کودکِ فارغ از دنیا. نمی‌دانم، اما گمانِ من از یک حالِ خوب شاید پیشوندش همیشه رخدادی شگرف بود، اما امشب حالِ من با همین چند قدم حتی اگر فُرادا بود، با همین دیدن، حتی اگر صحنه معمولی بود، خوب شد. یک حالِ خوبِ آرام... امشب که نه، اما به فکرش هستم، یک روز که خیلی حالم گرفته بود، بیایم همین پارک و روی نیمکتِ سندخورده‌ام بنشینم و از کودکی بپرسم: کوچولو! حال ِ خوبت چند؟ من خریدارم. شاید روزی پرسیدم، شاید...

افسانه‌ی دل

عاشقی‌های این خاک، سال‌هاست که رو به اُفول دارد. شیداییِ فرهاد و شیفتگیِ شیرین، لابه‌لای سطرهای افسانه! خاک می‌خورد. مجنون‌های این عصر، دیگر بینا به زیباییِ لیلی نیستند. چشمِ عُشاقِ زمان، به زر و زیور است و مقام و مرکب. عاشقانه‌های حافظ، تفألِ دلتنگی‎های شبانه است. غزل‌گویانِ این وادی، از سرِ شوق که نه، از غمِ بی‌دلی واژه می‌سازند. این روزها، زلالِ عشق، خشکی‌زده‌ی بی‌حسی‌های فراگیر است. و آفتِ جدایی، بیداد می‌کند در این پهنه‌ی بی‌داد...!

مستانه

به خیالم که می‌زنی، تا صبح‌نشینِ شب‌ها می‌شوم. از تبارِ بیداران، از تبارِ دل از کف دادگان. شیداییِ من سِکرآور شده، یک مستیِ ناب، که ماتم می‌کند به دو دیده، به یک قاب.

رنگین‌خیال

باران که می‌بارد، تمامِ من، خیس‌خورده‌ی خیالی‌ست که نامش را در خلوت‌های شبانه‌ام، رنگین‌کمانِ دل نهاده‌ام. من سرد بودم، یک خاکستریِ خاموش. آمدنت گرمم کرد، رنگم کرد. سبز شدم، کَم‌کَمَک صورتی و حالا با یک نارنجیِ جیغ، قربان‌صدقه‌ات می‌روم. با تو، از سر گرفتم تمامِ آخرِ خط‌های نقطه‌خورده را. بودنت، مطلعِ واژه‌هایم شد و من چه غزل‌گونه می‌سُرایمت این روزها.  پ.ن: تقدیم به هم‌نفسِ لحظه‌هایم، که عادتِ چای تلخ خوردن را بر من حرام کرده عسلِ نگاهش. (سعیده)