گامِ آخر

من عاشقِ بارون و گیتارم... من خیلی وقتا ساکتم، سردم. وقتی که می‌رم تو خودم شاید، پاییزِ سال بعد برگردم...  پ.ن: رستاک

حدِ وسط

زندگیِ ما زندگیِ جالبیه... بینِ تراژدیِ محض و کمدیِ ناب، دائم داره پیچ‌وتاب می‌خوره. یعنی یه‌جورِ غم‌انگیز، خنده داره. یا شایدم یه جورِ خنده‌دار، غم‌انگیز باشه. چیزی‌اَم نیس که وسطشو پُر کنه. همه‌ی نکبتی‌اَم که دچارشیم مال همینه. همین که هیچی‌مون حدِ وسط نیس. هیچی‌مون. "برگرفته از کتاب کافه پیانو، نوشته‌ی فرهاد جعفری"

یک عاشقانه‌ی آرام

مگذار که عشق، به عادت دوست داشتن تبدیل شود! مگذار که حتی آب دادن گل‌های باغچه، به عادت آب دادن گل‌های باغچه بدل شود! عشق، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتن دیگری نیست، پیوسته نو کردنِ خواستنی‌ست که خود پیوسته، خواهان نو شدن است. و دگرگون شدن تازگی، ذات عشق است و طراوت، بافت عشق. چگونه می‌شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و عشق همچنان عشق بماند؟ عشق، تن به فراموشی نمی‌سپارد، مگر یک‌بار برای همیشه. جام بلور، تنها یک‌بار می‌شکند. می‌توان شکسته‌اش را، تکه‌هایش را، نگه داشت. اما شکسته‌های جام ،آن تکه‌های تیز برنده، دیگر جام نیست. احتیاط باید کرد. همه‌چیز کهنه می‌شود و اگر کمی کوتاهی کنیم، عشق نیز. بهانه‌ها، جای حس عاشقانه را خوب می‌گیرند.  پ.ن: این متنو به پیشنهاد "دفتر خاطرات" گذاشتم. خودم از خوندنش لذت بردم. حتم دارم دوستان هم حسی مشابه حس من خواهند داشت.

شاهکار تنهایی

دردِ تنهایی کشیدن، مثل کشیدنِ خط‌های رنگی‌ روی کاغذ سفید، شاهکاری می‌سازد به نام دیوانگی...! و من این شاهکار را به قیمت همه‌ی فصل‌های قشنگ زندگی‌ام خریده‌ام. تو هر چه می‌خواهی‌ مرا بخوان؛ دیوانه، خود خواه، بی‌احساس... نمی‌فروشم...!

آخر خط

دل به دلم که ندادی. پا به پایم که نیامدی. دست در دستم که نگذاشتی. سر به سرم دیگر نگذار، که قولش را به بیابان دادم...!  پ.ن: این روزا یه کوچولو آسمونم غبار گرفته‌اس. انگیزه‌ی نوشتن ندارم. پست‌هام فعلن کپی دلنوشته‌هاییه که دوسشون دارم. به زودی خودم می‌نویسم.