...

خلاصه‌ی تمام شاعرانه‌هایی که قرار بود به ظرافت، حکم تقصیر را به گردن دیگری بیاندازد، جمله‌ای تیز و برنده‌ست. من؛ از این هیچ شده، بیزارم. +مجوییدم! که دستان انزوا را تنگ بغل زده‌ام و حرف‌هایم را به گوش باد، نجوا خواهم کرد. 

از کوچه‌ی ما می‌گذری...

هیچ حواست هست؟! که هوایی شده‌ام به هوایت... +حرف از غرور نیست. نابلدیم... راستی، تو هم هول کردی... و چه دیدنی بود دستپاچگی‌هایت. +ادامه‌ی مطلب: فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش، گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش. دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند، خواجه آن است که باشد غم خدمت کارش. جای آن است که خون موج زند در دل لعل، زین تغابن که خزف می‌شکند بازارش. بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود، این همه قول و غزل تعبیه در منقارش. ای که در کوچه معشوقه ما می‌گذری، بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش. آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست، هر کجا هست خدایا به سلامت دارش. صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل، جانب عشق عزیز است فرومگذارش. صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه، به دو جام دگر آشفته شود دستارش. دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود، نازپرورد وصال است مجو آزارش.

چشم‌هایی که برق شادی، فراموششان شده‌ست

+مهم نیست که بیست‌وچند بهار را دیده باشی، گاهی دلت بهانه‌گیر می‌شود و تو، آغوشی می‌خواهی که تمام حق‌های دنیا را بی‌چون و چرا از آنت دارد و گلایه‌هایت را به جان خَرد...

_مهم بهارهایی که دیده‌ای نیست، مهم کودک درونی‌ست که آنقدر به آغوش کشیده نشده بزرگ می‌شود که بهانه‌گیر می‌ماند و می‌ماند و می‌ماند...

+کودکی که به جای دست دراز کردن سمت دل‌خواسته‌هایش، سر به زیر انداخت و دست در جیب، گذر کرد...

_من طعم بی‌روحی و دل‌شکستگی را از چشمان بی‌فروغ کودکی چشیدم و زبانم بند آمد...

+و چه تلخ است کودکی بی‌هیچ بچگانگی، یک شبه بار کهن‌سالی را به دوش کشد...

_کودکان ما، سال‌هاست کودکی نمی‌کنند...

+و بار ندانم‌کاریِ آدم‌بزرگ‌هایی را به دوش می‌کشند که سال‌هاست در پی آغوشی برای گریستن بهانه‌هاشان، پای بر زمین می‌کوبند...

"شب‌نوشته‌ای دیگر که عطر خوش واژه‌هایت را همراه دارد" امضا: من و سعیده‌ی عزیزم 

برای تویی که شاید هیـــــچ‌گاه نخوانی‌اش

تفاهم خوبی‌ست؛ اینکه هر دومان، بهم ریختن موهات را عاشقیم... و دوست‌تر داریم خط آخری که می‌گوید: "رُژی می‌شوی :)" +پریــ...ــا

...

+چه‌جوری بگم؟ _خیلی ساده، "می‌تونم چند لحظه وقتتونو بگیرم؟" +شنیــــــد؟ :| _اوهوم :) +خندید! _:دی 

...

کِرمو شده‌ست؛ سیبِ عکس‌هامان...!

یک تو، وسط زندگی‌ام گُم شده است

آنقدر نوشته‌ام از تو، که همه باورشان شده؛ گوشه‌ای از این دنیا، به خاطره، نشسته‌ای... +عنوان، بخشی از شعر علیرضا آذر

من پُر از بارانم، و دلم آشوبی‌ست که به بن‌بست زمین راه دارد

می‌دونی بدیِ این قصه کجاست؟ اینکه وقتایی که باید، نمی‌تونی بباری. جمع می‌شه و تلنبار... اون وقتِ که نم‌نمِ بهاری می‌شه یه طوفان تگرگ و آروم شدن این دل، دشوار... 

...

یه پیشنهاد انیمیشنی :) زمانش هم 3 دقیقه‌ست: thought of you (از یوتیوب می‌تونین پیدا کنین)

...

خنده‌های زندگی را دوست دارم :)