روز نوشت

اگه بخوای به امید بقیه بشینی، لحظه‌هات کدر می‌شن. نه اینکه این دیگران باعث غم باشن و اندوه، نه. ولی اگه فکرت این باشه که حتما باید چند نفر دورت باشن تا بشه شاد بود، تا بشه خوش گذروند، کاملا در اشتباهی! گاهی تنها کسی که برات می‌مونه خودتی و خودت. پس دست دلتو بگیر و بزن بیرون که اگه بمونی، می‌پوسی. من و خودم امروز دوتایی رفتیم دَدَر :) تازشم کلی با صدای بلند آهنگ خوندیم، کلی به اتفاقا بلندبلند خندیدم و کلی خوش گذروندیم. شمام امتحان کنین :) گاهی تنها به خیابون و شهر زدن، خیلی بیشتر از اِکیب بودن می‌چسبه ;)

میراثِ مدفون

پلک‌هایم را بر هم می‌گذارم؛ من، نمی‌بینم. نگاهم خسته از نگاه‌های سرد است. گوش‌هایم را محکم می‌گیرم؛ من، نمی‌شنوم. حرف‌ها زیادی تلخ است، و لب‌هایم را به هم می‌دوزم، من. لهجه‌ی واژه‌هایم درد است. +در مورد عنوان: به نظرم برای نسلی که جز در سکوت نوشتن و در بی‌نامی خوانده شدن راهی برای تسکینشان نیست، احساس‌ها خیلی درونی‌تر و خودی‌تر باشن..."مدفون‌شده در خویش"

طعمِ رسیدن

دوست داشتنت کال نیست؛ عشق نوبرانه‌ی من است...

...

لَنگ است؛ پای دنیایم...

دوست داشتن، آدم را باغبان می‌کند

گلدانت را زیادی آب دهی، ریشه‌اش می‌پوسد. بیش از نیاز آفتاب سهمش کنی، می‌سوزد. و قصاوت نیست اگر گاهی هرس کنی شاخسارش؛ که خم نشود، نشکند، نمیرد. دیده‌اید آدم‌هایی را که می‌گویند دستانی سبز دارند؟ هرچه بکارند، می‌روید. شاید دوست داشتن آدم را باغبان نکند! شاید برای دوست داشتن باید که باغبان باشی، که نگهداری از گل را بلد باشی و بعد ذکر عاشقی گویی...