8

پیرمرد بود و صدای ساز؛ و سکه‌هایی که فرش می‌کردند پیاده‌رو را... حرفِ معاش بود؟ شاید! صدا اما از عشق می‌گفت؛ از مستیِ ترانه‌ها، از شراب ناب واژه‌ها و دلی که دریا بود و دریا ندید! ساده‌ترین راه را برگزیدیم؛ عبور. و ندیدیم که دست‌خوشِ نواختن، نانِ کودکانی‌ست که فال می‌فروشند. و ندیدیم شانه‌هایی که افتاده‌اند، از درد دستانِ کوچکی که زخم دارند و مرهم؟ نه! کمی درنگ؛ قدری ایستادن و خوب دیدن، ساده‌ها را تحلیل کردن، بد نیست...

7

پناهنده‌ی دیوارهایی‌ام؛ که شبانه‌هایم را تنگ به آغوش می‌کشند. اینجا، درختی زخم‌خورده، آشیان پرستوهای مهاجر را بر شانه دارد...

6

عشق تویی؛ به معجزه‌ی دست‌هایت، مومنم...

5

فاصله‌ها را بگو سرآیند؛ این‌بار به تمنای نگاهی، بازآی!

4

من تن به قضای عشق دادم...؛ ما را همه شب نمی‌برد خواب. "سعدی" (گزیده‌ای دلخواه از مصراع‌ها)

3

خیال کن! تصویر زنی نشسته، در میانه‌ی دشتی برهوت، با چشم‌هایی خیره و اشک‌آلود و لب‌هایی بسته و خندان... تناقض زیبایی‌ست. و هنر؛ همین درک شدن‌های بی‌واسطه‌ست.

2

منحنی، خطی پر انرژی‌ست. تعریفی که سردگون و بی‌تفاوت، درس دادی‌اش... مثال هم، می‌شود لبخندی که دریغ می‌داری!

1

نه آنجا به ما خوش گذشت، نه اینجا! اسم دربدری‌ها را سفر گذاشته‌اند؛ با چمدانی سنگین از آرزوها، در آوارگی‌ها پیر می‌شویم! از غربتی به غربتی دیگر رفتن، سفر نیست؛ حرکت ناگزیر باد است، از شهری به شهر دیگر... "رسول یونان - خیال خام"

پایان‌بندی (1)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید