آرشیو

حرفِ مَردُم به دَرَک! خب این ایدئولوژی قشنگی‌ست، اگر بشود قشنگ هم اجرایش کرد. منظورم یک درست و حسابیِ بی‌نقص است نه الکی پلکی. اما همین حرفِ دهان‌پُرکنی که خیلی‌ها خوب ادایش می‌کنند تا فقط دلت آرام بگیرد و تِزی هم داده باشند، بالفعل کردنش سخت است. یک عالمه هم هیهات دارد... یک جایی دیگر طاقت آدم طاق می‌شود و دلش می‌سوزد. از برداشت‌های غلط و قضاوت‌های غلط‌تر و دقیقا همین‌جاهاست که آدم گند می‌زند به خودش! شروع می‌کنی به توضیح دادن، تفسیر کردن خودت، فکرهایت، منطق‌ات و... اما، یک امای بزرگ می‌ماند این وسط. کسی که بر مسند قضاوت لمیده است و هر طور که عشقش بکشد تو را برانداز می‌کند، منطق سرش نمی‌شود و برای هر حرف و دلیلی هزار سفسطه‌بافی دارد تا آخرش بگوید چی؟ "اینه که من می‌گم" جاست و تمام. اینجاست که یاد نوشته‌ای از خودم می‌افتم که موخره‌اش می‌گفت: آدم که خودش را شرح نمی‌دهد...