آرشیو

تنهایی؛ حسِ بی‎مخاطبی‎ست که تمامِ تو را نشانه می‎رود، انکارِ صورتکِ خندانی که بر چهره داری. از خویش می‎رهانَدَت، نه اینکه تمامِ انزواها آخرش عروج باشد و تعالی. گاهی همین دغدغه‎های پوچ‎انگارانه، فرودی خاک‎آلود می‎شود بر سطورِ زندگی. تنهایی؛ دلیلِ جداماندگیِ توست از آنچه هستی، بودی، و یا باید که می‎بودی. فکر و فکر و فکر، موریانه‎ی ذهن می‎شود، آدم را می‎بلعد. و جایی در خلأیی بی‎مُنتها، پس می‎دهد. آشفته‎خیالیِ این دوران، التزام باشد شاید. روزنی برای گذر از پستویی نمور و تاریک، به سرسرایی چلچراغ. همیشه اما، "شاید"ی قد علم می‎کند. تنهایی؛ اعجازی از زیستن باشد، شاید...!  پ.ن: عنوان، برداشتِ سطری‎ست از کتابِ "سمفونی مردگان - عباس معروفی"